του Βαγγέλη Περρή
Ο σ. Αλέξης Τσίπρας το έχει δηλώσει ξεκάθαρα. Οι πολιτικοί ηγέτες που έχουν διαμορφώσει την ιδεολογία του είναι ο Αστερίξ και ο σ. Μάο Τσε Τουνγκ.
Ο πρώτος αποτελεί στοιχείο της εγκεκριμένης βιογραφίας του («στα διαλείμματα των καταλήψεων αποτραβιόταν σε ένα παράμερο παγκάκι για να διαβάσει τα κόμικς με τους Γαλάτες»), από τον δεύτερο δανείζεται τακτικά τις ιδιότυπες απόψεις του και βάσει αυτών χαράσσει την πολιτική του.
Θέλοντας να υπερασπιστεί τον αψύ Σφακιανό σ. Παυλή Πολάκη που προαναγγέλλει τις προγραφές με τις οποίες θα συνδυαστεί η Δεύτερη Φορά Αριστερά, αναπόφευκτα το μυαλό του πήγε στον σ. Μάο και, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ταύτισε τον ΣυΡιζΑ με την επιλογή του κομμουνιστή Ηγέτη να αφήσει «όλα τα λουλούδια να ανθίσουν».
Βέβαια ο σ. Μάο δεν είχε πει ακριβώς αυτό, αλλά «αφήστε 100 λουλούδια να ανθίσουν», αλλά τα ανώτερα μαθηματικά δεν ανήκουν στο οπλοστάσιο του σ. Αλέξη. Απ’ ότι όμως φαίνεται, μέσω αυτών των αναφορών αρχίζει σιγά-σιγά να αποσαφηνίζεται το «προοδευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣυΡιζΑ», οπότε είναι πολύ χρήσιμο να μπούμε στην μηχανή του χρόνου και να επιστρέψουμε στην Κίνα την εποχή που τα τσιτάτα του σ. Τσίπρα είχαν μπει στην δοκιμασία της υλοποίησης.
Τα κινέζικα Ανθεστήρια προέκυψαν σε μία εποχή που είχαν εμφανιστεί τα μεγάλα αδιέξοδα και οι πραγματιστές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης ζητούσαν μια πιο σοβαρή άσκηση πολιτικής, γιατί μέχρι τότε περιορίζονταν σε αναρτήσεις πορτρέτων στα υπουργεία και σε τσαμπουκάδες με αόρατους εχθρούς.
Ο σ. Μάο τους αντιμετώπισε με το γνωστό κόλπο των σχετικών κομμάτων και καθεστώτων. Ζήτησε να βγουν όλοι δημοσίως και να πουν την άποψή τους για τους κομμουνιστές αξιωματούχους και ηγέτες, να μη φοβηθούν να καταγγείλουν τα φαινόμενα σήψης που πλέον είχαν ταυτιστεί με τον κρατικό μηχανισμό.
Οι τοίχοι γέμισαν με αυτοσχέδιες εφημερίδες που ξεμπρόστιαζαν το κόμμα, στελέχη πρότειναν προγράμματα που θα έκαναν την οικονομία να λειτουργήσει, οι «4 εκσυγχρονισμοί» παρουσιάστηκαν ως διέξοδος απέναντι στο «Μεγάλο Άλμα προς τα Μπρος» που εμπνεύστηκε ο σ. Μάο και είχε οδηγήσει την Κίνα σε μία πρωτοφανή αποσύνθεση η οποία, σύμφωνα με δυτικούς υπολογισμούς, προκάλεσε τον θάνατο σε πάνω από 20 εκατομμύρια Κινέζους.
Ήταν η ώρα για να κοπούν τα 100 λουλούδια που άνθισαν. Ο σ. Μάο εξήγγειλε την Πολιτιστική Επανάσταση και άρχισε την οργανωμένη συντριβή της αντίθετης άποψης. Το δικαστικό σύστημα ανατράπηκε, δημιουργήθηκε ένας «επαναστατικός μηχανισμός απονομής Δικαιοσύνης», δηλαδή το σώμα των «ερυθροφρουρών».
Εκατό χιλιάδες από αυτούς κατέλαβαν το στάδιο του Πεκίνου και με συνοπτικές διαδικασίες δίκασαν τα στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής που δεν συμφωνούσαν με τον αλάθητο Ηγέτη, τα εκατομμύρια των συναδέλφων τους που φορούσαν το κόκκινο περιβραχιόνιο ανέλαβαν την γενικότερη εκκαθάριση.
Το καθεστώς κατέβασε από τους «τοίχους της Δημοκρατίας» τα χειρόγραφα, τα αντικατέστησε με αφίσες σύμφωνα με τις οποίες τα παιδιά έπρεπε να καταγγείλουν τους αντεπαναστάτες γονείς γιατί τους τρώνε το φαί, οι αθλητές να ξεμπροστιάσουν τους προπονητές που δεν έφερναν νίκες, οι εργάτες τους μηχανικούς που καθυστερούσαν να ρίξουν τσιμέντο, οι νοσοκόμες τους γιατρούς που δεν βρήκαν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το μεγάλο λιμό.
Τα σχολεία έκλεισαν και στους μαθητές ανατέθηκε το επαναστατικό καθήκον να συνεργαστούν με τις «αγνές τάξεις», προκειμένου να δικάσουν τα αντεπαναστατικά στοιχεία. Οι ποινές των αυτοσχέδιων δικών που στήθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας, εκτελούντο αυτομάτως. Στην καλύτερη περίπτωση περιελάμβαναν ξύρισμα του κεφαλιού και περιφορά στους δρόμους με κρεμασμένα πλακάτ που έγραφαν «είμαι γάιδαρος του καπιταλισμού», «σκυλάκι της μπουρζουαζίας», «πουλημένος διανοούμενος», «διάβασα Σέξπιρ».
Ο τελευταίος απαγορεύτηκε γιατί «οι ιδέες του εντάσσονται στην ιδεολογία των τάξεων που εκμεταλλεύτηκαν το προλεταριάτο», αλλά δεν ήταν ο μόνος. Στην πυρά κατέληξαν και άλλοι κλασικοι. Ο Τολστόι απαγορεύτηκε λόγω καταγωγής, ο Μπαλζάκ χλευάστηκε για «τις γελοίες και λανθασμένες ιδέες του», η 9η του Μπετόβεν βγήκε εκτός ρεπερτορίου γιατί «είναι διαποτισμένη με αστικό, ανθρωπιστικό (!) έρωτα», το ίδιο η «Ζιζέλ» γιατί «θεμελιώνει πλήρως την ιδεολογία της πλουτοκρατίας» και η «Κάρμεν» γιατί «διαδίδει το σεξ και τον ατομικισμό».
Μέσα σε δύο μήνες μισό εκατομμύριο «αντιδραστικοί» εξορίστηκαν, στο τέλος του λογαριασμού 2-7 εκατομμύρια είχαν χάσει τη ζωή τους στους δρόμους και 20 εκατομμύρια θανατώθηκαν στα στρατόπεδα εργασίας.
Συνολικός απολογισμός: Πάνω από 70 εκατομμύρια λουλούδια που πίστεψαν ότι θα ανθίσουν, τελικά ποδοπατήθηκαν.
Τα επανέφερε στην μνήμη ο σ. Αλέξης Τσίπρας χαμογελώντας.
Πηγή: afteroffice.gr