του Βαγγέλη Περρή
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Πάνω από δύο εκατομμύρια Ουκρανοί πέρασαν τα σύνορα, εγκατέλειψαν οικογένειες και εστίες, συνάντησαν την προσφυγιά, σχολεία ισοπεδώθηκαν, δρόμοι κοκκίνισαν, πύραυλοι έπληξαν το παιδιατρικό νοσοκομείο, η ανθρωπότητα χλώμιασε. Η καταδίκη της εισβολής δεν έμεινε στα λόγια και ακολούθησαν μία σειρά από ουσιαστικές και συμβολικές πράξεις. Ανάμεσα στις τελευταίες, ο αποκλεισμός των επίσημων εκπροσώπων της επιτιθέμενης κυβέρνησης του Πούτιν από πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις. Έτσι, στο Champions League δεν θα μετέχουν ομάδες της ρωσικής ομοσπονδίας, στην Eurovision δεν θα ακουστεί το τραγούδι που επέλεξε το ВГТРК , το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γκασκώβης απομάκρυνε τις ταινίες που θα συμμετείχαν υπό την αιγίδα του ρωσικού κράτους. Κάποιοι αντέδρασαν με αίσθημα και επιχειρήματα, αλλά ακόμη και οι φανατικότεροι putinistas, όπως η Λεπέν στη Γαλλία, ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα και ο χαλίφης του ισλαμικού κράτους του Λεβάντε, δεν διανοήθηκαν να υποστηρίξουν ότι επειδή δεν θα πατήσει σε ευρωπαϊκό γήπεδο ο Ζουμπκόφ η Δύση απαγόρευσε το ποδόσφαιρο, επειδή η Λευκορωσία δεν θα ψηφίσει την Ρωσία στην Eurovision απαγορεύτηκε το τραγούδι, επειδή δεν θα προβληθεί η νέα ταινία του Λάντο Κβατανίγια απαγορεύτηκε ο κινηματογράφος. Αυτοί που το διέπραξαν, ήταν οι συνήθεις εκπρόσωποι του ΣυΡιζΑ και τον παραφυάδων του. Αντέδρασαν στην απόφαση του ελληνικού υπουργείου πολιτισμού να ακυρώσει την σύνδεση του Μεγάρου Μουσικής με τη Ρωσία όπου θα αναμεταδιδόταν η «Λίμνη των Κύκνων», υποστηρίζοντας, με τη γνωστή θέρμη, ότι «στην Ελλάδα απαγορεύτηκε ο Τσαϊκόφσκι»!
Φίλα προσκείμενες εφημερίδες, αριστεροί ινφλουένσερ, διανοούμενοι των podcast κλπ, αιφνιδίως ανακάλυψαν ότι γίνεται πόλεμος και επικοινώνησαν με το κοινό τους, όχι για να καταδικάσουν τον εισβολέα, αλλά για να υπερασπιστούν μία ανυπόστατη υπόθεση. Το επιχείρημα τους κοινό: Δεν πρέπει να περιορίζονται τα έργα τέχνης, τέτοιες πρακτικές μας γυρίζουν στην εποχή όπου ο Χίτλερ έκαιγε βιβλία, ταινίες και παρτιτούρες.
Για το πρώτο ουδεμία αντίρρηση, το δεύτερο επίσης σωστό, αλλά χρειάζεται μία ιστορική διόρθωση. Αυτοί που έκαιγαν βιβλία, ταινίες και παρτιτούρες δεν ήταν μόνο όσοι είχαν στο μπράτσο τους τον αγκυλωτό σταυρό.
Συνάδελφοί τους ήταν και οι λογοκριτές που τραγουδούσαν την Διεθνή και τους επέβλεπε το πορτρέτο του Στάλιν. Ήταν αυτοπροσώπως ο «πατερούλης» αυτός που απαγόρευσε τη μουσική του Σοστακόβιτς (συνάδελφος του Τσαϊκόφσκι) γιατί στην όπερα «Λαίδη Μάκβεθ στο Μτσένσκ» οι πρωταγωνιστές χρησιμοποιούσαν παθιασμένα ερωτικά λόγια που δεν ταιριάζουν στην προλεταριακή μιζέρια. Το σταλινικό προοδευτικό σύστημα φυλάκιζε όσους διάβαζαν το προφητικό «1984» του Όργουελ, απαγόρευε τον «Άμλετ» διότι «προωθεί καπιταλιστικά ιδανικά που απομακρύνουν τους νέους από το χρέος της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Αν αυτά φαίνονται σκουριασμένα, υπάρχουν και νεότερα. Στην ίδια χώρα, από το ίδιο καθεστώς, απαγορεύτηκε η Τίνα Τάρνερ γιατί «εκπέμπει αισθησιασμό», οι Pink Floyd «γιατί αναμείχθηκαν στην εξωτερική πολιτική του Αφγανιστάν», οι Scorpions «γιατί είναι βίαιοι», οι Nazareth «γιατί προωθούν τον σαδομαζοχισμό», ο Χούλιο Ινγκλέσιας «γιατί τα τραγούδια του (όπως αυτό που λέει «εγώ είμαι ένας πειρατής, είμαι ένας κύριος»), είναι νεοφασιστικά».
Η συνταγή ακολουθήθηκε πιστά και στα καθ’ ημάς, με τις ορδές των αγανακτισμένων να αναλαμβάνουν τα βαριά καθήκοντα της λογοκρισίας. Το βιβλίο «Ελένη» του Νικολάου Γκατζογιάννη που αναφέρεται στην ιστορία της μητέρας του, η οποία έδιωξε τα παιδιά της προκειμένου να τα γλιτώσει από τα λαϊκά δικαστήρια και τελικά εκτελέστηκε εν ψυχρώ, έμεινε μακριά από τους αναγνώστες γιατί έξω από τα βιβλιοπωλεία σχηματίστηκαν «αλυσίδες κατά του διχασμού». Όταν το βιβλίο έγινε ταινία, έξω από τους κινηματογράφους μαζεύτηκαν πλήθη που στα μάτια τους είχαν την ιερή φλόγα της Ελένης Λουκά όταν διαμαρτυρόταν κατά του Jesus Christ Superstar, οι υποψήφιοι θεατές γιουχαΐστηκαν, όσοι αντέδρασαν ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει επαναστατική αγάπη για την τέχνη.
Η λαϊκή συμμετοχή στην λογοκρισία πήρε κρατική υπόσταση όταν έγινε πρωθυπουργός ο Υπερασπιστής του Τσαϊκόφσκι σ. Αλέξης. Καταγγέλθηκαν τα σκίτσα του Χατζόπουλου και του Αρκά, ο Ανδρέας Πετρουλάκης σύρθηκε στα δικαστήρια, η ΕΡΤ έκοψε εκπομπή γιατί θα μετέδιδε συνέντευξη του Χρήστου Χωμενίδη, οι επιτελείς της ζήτησαν να παραδίδεται λίστα καλεσμένων και σε περίπτωση που υπήρχαν ονόματα αντικαθεστωτικών όπως του καθηγητή Στάθη Καλύβα και συνοδοιπόρων όπως του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου, τότε έβγαινε κόκκινη κάρτα, έπεφτε μαύρο, όπως συνέβη στην εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου. Την ίδια εποχή, 25 βουλευτές του ΣυΡιζΑ, του κόμματος που πρόσφατα έφερε στη Βουλή τη διακοπή της σατιρικής παράστασης του Ζαραλίκου από τη Σάσα Σταμάτη, προσέφευγαν στο ΕΣΡ, ζητώντας να πράξει τα δέοντα ώστε να κοπεί η σατιρική εκπομπή «Ελληνοφρένεια», όπερ και εγένετο με τελικό πρόσχημα την τηλεθέαση.
Δυστυχώς η αριστερά δεν αποτελεί σύμμαχο στον αγώνα της Αξιοπρέπειας κατά της λογοκρισίας. Θέλει απλώς να την αντικαταστήσει με το δικό της μακρύ κατάλογο, αν τα απαγορευμένα θεάματα και ακροάματα ήταν σταγόνες, θα δημιουργούσαν λίμνη.
Στην επιφάνεια της δεν υπάρχουν κύκνοι. Την δουλειά την κάνουν τα πιράνχας.
Πηγή: afteroffice.gr