Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Είναι κοινό μυστικό πως στην Ελλάδα για να «προκόψεις», θέλεις άκρες…
Βύσμα. Μέσον. Πλάτες. Κονέ. Γνωριμίες. Δόντι…
Έναν μπάρμπα από την Κορώνη, βρε αδελφέ!
Λέτε ο πλούτος των εκφράσεων να μην αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τη ζωή μας; Η έννοια «αξιοκρατία», έχει πάει περίπατο και αυτό μοιάζει πλέον να αποτελεί την κανονικότητα.
Ωστόσο, κάποτε πιστεύαμε πως σε τούτο τον τόπο υπήρχε τουλάχιστον σε ισχύ η έννοια της Νέμεσις. Όποιος διέπραττε ένα μεγάλο κακό, εισέπραττε -αργά ή γρήγορα- τον λογαριασμό.
Αντί λογαριασμού, σήμερα επιλέγουμε τη σιωπή.
Μάθαμε ποτέ ποιο ήταν το «αόρατο χέρι», που αναβάθμισε σε σταθμάρχη έναν αχθοφόρο του ΟΣΕ, για να του τριπλασιάσει – τετραπλασιάσει τον μισθό, με τα γνωστά αποτελέσματα;
Άλλο τόσο, φοβάμαι, θα μάθουμε και το πρόσωπο που βόλεψε στη Βουλή, τον αστυνομικό με το «πλούσιο» σε κακοποιητικές συμπεριφορές έργο.
Για να είμαι ξεκάθαρος, στη ζωή δε μπορούμε να είμαστε άφιλοι.
Αν έχουμε τη δυνατότητα να στηρίξουμε δικούς μας ανθρώπους, να συμβάλλουμε στη βελτίωση της ζωής τους, να τους ενθαρρύνουμε, τότε αξίζει να το πράξουμε.
Όμως όταν «βγαίνουμε μπροστά» και γινόμαστε το… δόντι, του συγγενή, του φίλου, του συγχωριανού, του ομοϊδεάτη, του ψηφοφόρου, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε και την ευθύνη.