Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Η κατάρρευση της Μαρινέλλας επί σκηνής πάγωσε την Ελλάδα.
Αρχικά, ήταν η λαβωμένη εικόνα μιας σπουδαίας καλλιτέχνιδος, που δημιούργησε αυτό το συναίσθημα.
Στη συνέχεια, ήταν η συνειδητοποίηση της απανθρωπιάς, της αγριότητας και της έλλειψης παντελούς είδους ενσυναίσθησης που διαπερνά –σε μεγάλο βαθμό- τον ψυχισμό του νεοέλληνα, που δημιούργησε μια παρατεταμένη «παγωμάρα».
Η κατάρρευσις, με άλλα λόγια, της ανθρωπιάς.
Αν όμως ο ενήλικας γονέας, σηκώνει το κινητό του και καταγράφει την πτώση ενός ανθρώπου, τι θα πρέπει να περιμένουμε άραγε από τα παιδιά που ανατρέφει ο ίδιος άνθρωπος;
Αν ο ενήλικας «φιλότεχνος» του Ηρωδείου αντλεί ηδονή από τη διακίνηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενός βιντεοληπτικού υλικού τέτοιου περιεχομένου, τι παράδειγμα μπορεί να δίνει στα «βλαστάρια» του, εντός της οικογενειακής εστίας;
Γιατί λοιπόν εντυπωσιαζόμαστε, όταν ακούμε για την αγέλη 25 κοριτσιών που επιτίθεται, έτοιμη να κατασπαράξει μια 14χρονη συμμαθήτριά της στη Γλυφάδα;
Γιατί απορούμε, όταν στην Ερμιόνη ένας 12χρονος δέχεται επίθεση με φαλτσέτα, μέσα στο σχολικό χώρο, από ανήλικο δράστη;
Γιατί αποτελεί είδηση ο μαθητής που απειλεί την καθηγήτριά του ότι θα της «σπάσει τα μούτρα», επειδή εκείνη εφάρμοσε το νόμο και του πήρε το κινητό τηλέφωνο, το οποίο εκείνος κρατούσε μέσα στη σχολική αίθουσα.
Η κατάρρευσις της κοινωνίας, δεν έχει ηλικία…