Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Ποιὸν καλύτερο παιάνα, ποιὸ ὠφελιμώτερο μήνυμα, ποιὸ ἡδονικότερο αἴσθημα θὰ μποροῦσε νὰ διασχίσει ἀπὸ ἄκρο σὲ ἄκρο τὴν Πατρίδα μας καὶ ὁλόκληρον τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ μήνυμα τοῦ Θεανθρώπου ποὺ νίκησε τὸν Ἅδη καὶ ἐπιστρέφοντας ζωντανὸς ἀπὸ τὴν περιπέτεια τοῦ θανάτου του, σήκωσε τὴν ταφόπετρα καὶ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς;
Ποιὸ πραγματικὸ γεγονὸς θὰ μποροῦσε νὰ διώξει τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν καρδιά μας, νὰ φέρει ἐλπίδα στὴν ψυχὴ καὶ χαμόγελο στὰ χείλη μας ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ;
Ἔτσι αἰσθάνθηκαν οἱ Ἀπόστολοι ὅταν εἶδαν τὸν Δάσκαλο αἱμόφυρτο στὸ Σταυρό, ὅταν ἀντίκρυσαν τὸν Κύριο γυμνὸ στὸν Γολγοθᾶ, ὅταν εἶδαν τὸν Θεὸ νὰ καταχωνιάζεται σὲ Τάφο. Ἐπέστρεψαν θλιμμένοι, μὲ τσακισμένα τὰ ὄνειρα, κομματιασμένη τὴν καρδιὰ ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὰ μάτια πνιγμένα στὰ δάκρυα.
«Ὅλα τέλειωσαν, ἔσβυσαν ὅλα, χάθηκαν τὰ πάντα», σκεφτόντουσαν.
Καὶ τότε τοὺς ἀπάντησε ὁ Θεός…
…«χαίρετε», τοὺς εἶπε ὁ Ἀναστημένος, «καὶ πάλι σᾶς τὸ λέω, νὰ χαίρεστε»!
…«ἦρθα, γιὰ νὰ μὴν φύγει ποτὲ ἡ χαρὰ ἀπὸ τὴν καρδιά σας καὶ τὸ χαμόγελο ἀπὸ τὰ χείλη σας»!
…«μόνο, μείνετε μαζί μου. Ὅπως εἶναι ἑνωμένο τὸ ἀμπέλι μὲ τὰ κλήματα. Ἐπειδή, χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε τίποτε»!
…«ἐγὼ ἦρθα γιὰ νὰ ζήσετε… καὶ τὴν ζωὴ ποὺ ἐγὼ σᾶς δίνω δὲν θὰ μπορέσει κανεὶς νὰ σᾶς τὴν πάρει»!
Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου,
Πιστεύω ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες καὶ ὡς Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι, ἔχουμε πέσει πολύ χαμηλά. Χαμηλώτερα νὰ κατεβοῦμε δὲν ἔχει.
Καταντήσαμε αὐτὸ ποὺ περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψη, «μοιάζουμε μὲ ζωντανούς, ὅμως στὴν πραγματικότητα εἴμαστε πεθαμένοι» (3,1). Ἠθικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά, περισσότερο νὰ πεθάνουμε δὲν γίνεται. Μόνο νὰ σηκωθοῦμε ἔχουμε. Μόνο νὰ ἀναστηθοῦμε μποροῦμε. Ὡς πρόσωπα, ὡς οἰκογένειες, ὡς κοινωνία, ὡς πολιτεία, ὡς Κράτος.
Ἂν ἐπιστρέψουμε στὸν Χριστό, ἂν ἀφήσουμε τὴν Πίστη νὰ κατευθύνει τὴν ζωή μας, ἂν ζήσουμε τὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τότε θὰ ἀναστηθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες.
Μέχρι τώρα, τί πετύχαμε;
Βγάλαμε τὶς εἰκόνες ἀπὸ τὰ Σχολεῖα, συγκροτήσαμε οἰκογένειες χωρὶς Χριστό, οίκοδομήσαμε τὴν κοινωνία μας χωρὶς Πίστη, ζοῦμε τὴν καθημερινότητά μας ἔξω καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ καμπάνες ἐνοχλοῦν, οἱ εἰκόνες δὲν χρειάζονται, τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα προκαλοῦν. Ἡ Ἐκκλησία, λένε, νὰ μὴν ἐνοχλεῖ, τὸ Εὐαγγέλιο νὰ μὴν ἐπηρεάζει, ἡ Κατήχηση νὰ εἶναι προαιρετική…
…καὶ νὰ τὰ ἀποτελέσματα. Μιὰ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καθημαγμένη, γυμνή, φοβισμένη, ἀπογοητευμένη, μὲ τὰ παιδιά της διωγμένα, δίχως ἐλπίδα, χωρὶς αὔριο.
Ὅμως, Ἀγαπητοί, Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου… Χριστὸς Ἀνέστη!
Ἂρα, λοιπόν, ὅλοι μποροῦμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Νὰ βγοῦμε ἀπὸ τοὺς τάφους, νὰ σηκωθοῦμε ψηλότερα οἱ πεσμένοι, νὰ ἀναστηθοῦμε οἱ νεκροί!
Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε. Ἀρκεῖ νὰ μὴν συμβιβαστοῦμε μὲ τὴν μιζέρια τῆς κατάντιας μας.
Χριστὸς Ἀνέστη!
Νὰ ἀναστηθοῦν τὰ θλιμμένα πρόσωπα, οἱ πεθαμένες συνειδήσεις, οἱ οἰκογένειες, οἱ ἀρχές, οἱ ἀξίες, ἡ Παράδοσή μας τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Νὰ ἀφήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ πνεύσει στὴ ζωή μας, νὰ δροσίσει τὸ μυαλό μας, νὰ φωτίσει τὶς ἀποφάσεις μας.
Γιὰ νὰ ἐπιστρέψει ἡ χαρὰ στὰ φοβισμένα πρόσωπά μας καὶ ἡ ζωὴ στὸν γκρίζο βίο μας.
Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀγαπητοί μου!
«Καὶ στὰ δικά μας»!
Εὐχέτης στὸν Ἀναστημένο Κύριό μας γιὰ ὅλους σας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος