Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
της Μάρθας Λεκκάκου
Υποκατάστημα τράπεζας σε μεγάλο δήμο της Αθήνας. Πέρασα το κατώφλι της στις 08:15, συνεπής στο ραντεβού μου. Εξυπηρετήθηκα από την υπάλληλο στην υποδοχή, οπότε θέλοντας και μη για μια ώρα περίπου, τα άκουσα όλα.
Πρέπει να ήταν καμιά 20αριά ηλικιωμένοι, που ζητούσαν ο ένας μετά τον άλλον με παράπονο και αγανάκτηση να έρθει κάποιος να τους βοηθήσει για να πληρώσουν στο ΑΤΜ τη δόση του φόρου εισοδήματος, το παράβολο τακτοποίησης του ακινήτου τους, να μεταφέρουν λεφτά στον λογαριασμό του παιδιού τους ή οτιδήποτε άλλο που δεν μπορούσαν να κάνουν από το ένα και μοναδικό ταμείο που δέχονταν συναλλαγές ούτως ή άλλως άνω των 1000 ευρώ.
Προς μεγάλη μου έκπληξη όλοι τους λάμβαναν την απάντηση ότι τέτοιος υπάλληλος – βοηθός δεν υπήρχε και ότι έπρεπε να προσπαθήσουν μόνοι τους διαβάζοντας τις οδηγίες προσεκτικά στην οθόνη του ΑΤΜ. Κοινώς ευγενικά τους έλεγαν «κόψτε το λαιμό σας»…
– «Δεν είναι δυνατόν να έρχονται κάθε μήνα οι ίδιοι και οι ίδιοι και να αρνούνται να μάθουν 10 βασικά πράγματα» επιχειρούσε να μου εξηγήσει η υπάλληλος, που εμβόλιμα εξυπηρετούσε κι εμένα.
– «Μήπως τους ζητούμε πάρα πολλά; Μήπως απλά δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη νέα ψηφιακή εποχή όλοι;» της απάντησα. «Είναι οι γονείς μας και είναι γερασμένοι και οι περισσότεροι από αυτούς δεν πρόλαβαν καν να δουλέψουν με υπολογιστή. Όλα αυτά πρέπει να τους φαντάζουν πυρηνική φυσική».
– «Μα μερικοί είναι και αγενείς» μου ανταπάντησε η υπάλληλος. Κάποιοι ηλικιωμένοι-κυρίως άνδρες- είχαν ανεβάσει τον τόνο της φωνής τους ζητώντας εξυπηρέτηση εδώ και τώρα, προσπαθώντας να εξηγήσουν ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να μάθουν αυτά τα καινούρια συστήματα!
Τελικά, μιας και τραπεζικός υπάλληλος δεν περίσσευε για τους παππούδες, δυο – τρεις μεσήλικες πελάτες ανέλαβαν πρωτοβουλία να βοηθήσουν. Οι πολίτες – Σαμαρείτες έδιναν οδηγίες στους παππούδες βήμα – βήμα τι να κάνουν. –«Την ευχή μου» να έχεις ακούστηκε από μια κυρία.
Περιποιεί τιμή αυτή η εικόνα; Και περιμένει κανείς στα σοβαρά οι παππούδες και οι γιαγιάδες να ξυπνήσουν μια μέρα αποφασισμένοι να μάθουν να χειρίζονται το web banking τους από το smart phone τους ή να πληρώνουν τους φόρους τους από τα μηχανήματα αυτόματων πληρωμών των τραπεζών; Εδώ οι μισοί δεν βλέπουν καλά – καλά, άλλοι πονούν σε όλο τους το σώμα, ήδη αισθάνονται παροπλισμένοι και αντιμετωπίζουν τη δική μας ψηφιακή εποχή, ως έναν διαρκή Γολγοθά, ως έναν ακατάληπτο νέο κόσμο που δεν τους θέλει!
Κι εμείς τι κάνουμε; Θα τους παρατήσουμε; Και ποιος έχει το δικαίωμα να ταλαιπωρεί αυτή την ευαίσθητη ηλικία;
Σε λίγα χρόνια άλλωστε όλοι «γκριζαριστοί» θα είμαστε και θα προσπαθούμε να εξοικειωθούμε με μια άλλη μεγάλη τεχνολογική εξέλιξη που θα έρθει. «Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα΄ρθεις» λέει η λαϊκή ρήση…
Είναι απαράδεκτο η μητέρα μου, ο πατέρας σου, ο γείτονας ο υδραυλικός που γέρασε, να νιώθει μέσα στην τράπεζα τουλάχιστον ως «βαρίδι», άχρηστος, αβοήθητος πολίτης.
Δυο τραπεζικοί υπάλληλοι να βοηθούσαν σε κάθε τραπεζικό κατάστημα θα αρκούσε. Δεν φτάνει που στο όνομα του εξορθολογισμού των συστημικών τραπεζών έκλεισαν εκατοντάδες φυσικά καταστήματα, θα πρέπει να κάνουμε τη ζωή των ηλικιωμένων ακόμη πιο δύσκολη; Καθώς τα τελευταία χρόνια ορθά μιλάμε για τη συμπεριληπτική κοινωνία που οφείλουμε να φτιάξουμε, αποτελεί συνταγματική υποχρέωση να μη μένει καμία κοινωνική ομάδα πίσω. Δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε όλοι με την ίδια ταχύτητα. Εκείνους που έτρεξαν για εμάς, οφείλουμε να τους κουβαλήσουμε τώρα που δεν μπορούν.
Μιας και η Ελλάδα αλλάζει πρέπει να τους κουβαλήσει όλους.
Παγκόσμια ημέρα τρίτης ηλικίας σου λέει η 1η Οκτωβρίου.