του Σπύρου Μουρελάτου
Η αποτυχημένη συνταγή του «όχι σε όλα», της ανέξοδης συνθηματολογίας και της γενικολογίας αντί της κατάθεσης συγκεκριμένων και το κυριότερο ρεαλιστικών και εφαρμόσιμων προτάσεων τείνει να καθιερωθεί ως η επικρατούσα εκδοχή της αλά ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευσης.
Επιστρατεύοντας συχνά πυκνά το μοτίβο των λαϊκίστικων κομμάτων «εάν η αλήθεια δε συμφωνεί με εμάς, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια», η αξιωματική αντιπολίτευση φλερτάρει ενίοτε με αναχρονιστικές απόψεις και περιθωριακές στάσεις, καθιστώντας κενό περιεχομένου τον όρο «προοδευτικός», που καταχρηστικά συνοδεύει τα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα στην χώρα.
Στο μέτωπο της πανδημίας, η αρχική φοβία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πως η επαρκής διαχείριση από την πλευρά της κυβέρνησης θα τον αφήσει πρακτικά άνευ (αντιπολιτευτικού) αντικειμένου, σύρθηκε στην γραμμή της πλήρους άρνησης όχι μόνον της αποδοτικότητας των κυβερνητικών πρωτοβουλιών, αλλά και επιστημονικών κεκτημένων, όπως η δυνατότητα της ταχύτατης παρασκευής ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων.
Υπό αυτό το πρίσμα, συνέτεινε στην διαμόρφωση συνθηκών πόλωσης εντός της κοινωνίας, ρίχνοντας ακούσια – κατά την αθώα πάντα εκδοχή – νερό στο μύλο του νεφελώδους και ετερόκλητου ακροατηρίου των αντιεμβολιαστών και των ευεπίφορων σε κάθε ευφάνταστη και μη θεωρία συνωμοσίας.
Με άλλα λόγια την ώρα που απαιτείτο το μίνιμουμ της εθνικής συνεννόησης, στην Κουμουνδούρου συνειδητοποίησαν πως οι ικανοποιητικές επιδόσεις της κυβέρνησης στην διαχείριση της πανδημίας τους ψαλιδίζουν την προοπτική πολιτικής ανάκαμψης και υιοθέτησαν ανορθόδοξες τακτικές, ευελπιστώντας πως θα εξισορροπήσουν την αρνητική για αυτούς πολιτική συγκυρία.
Φευ! Οι δημοσκοπήσεις – όλες ανεξαιρέτως – επιβεβαιώνουν την χρεοκοπία της εν λόγω τακτικής. Γιατί ενώ καταγράφουν εδώ και λίγους μήνες μία εύλογη σε τέτοιες συνθήκες κάμψης των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος προδίδουν ταυτόχρονα την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί ο κύριος υποδοχέας της γαλάζιας φθοράς.
Και εάν συνυπολογίσουμε τη «μόδα ΠΑΣΟΚ» που μοιάζει να επανακάμπτει ελέω της κορύφωσης της εσωκομματικής διαδικασίας στο Κίνημα Αλλαγής τότε ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς να αποκτά συνδιεκδικητή στον χώρο της Κεντροαριστεράς, συνθήκη, που άγνωστη για τον Αλέξη Τσίπρα από το 2012 και εντεύθεν.
Η ίδια πολιτική μανιέρα δείχνει να επαναλαμβάνεται και στο ζήτημα της πράσινης ανάπτυξης, το οποίο υποτίθεται πως ανήκε στην βεντάλια των προνομιακών πεδίων των απανταχού κεντροαριστερών κομμάτων.
Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνωρίζεται σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο ως ένας από τους πρωταγωνιστές της κατ’ επείγουσας ανάγκης της πράσινης μετάβασης της οικονομίας, η εκκωφαντική αφωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ζήτημα, που κατ’ ουσίαν αποτελεί την υπ’ αριθμόν ένα απειλή για την ανθρωπότητα σήμερα μαρτυρά την απόσταση της Κουμουνδούρου από τις σημαντικές προκλήσεις της εποχής.
Υπεραπλουστευτικά τσιτάτα όπως «η πράσινη μετάβαση στην Δυτική Μακεδονία πρέπει να είναι δίκαιη και όχι βίαιη», που χρησιμοποίησε κατά την περιοδεία του στην Κοζάνη ο κ. Τσίπρας πέραν της… ομοιοκαταληξίας του δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά στην αναγκαία εγχώρια άσκηση της από – λιγνιτοποίησης. Θεωρίες, δε, όπως το «πρασίνισμα» του λιγνίτη διαστρεβλώνουν τα πραγματικά δεδομένα και αποτελούν κατ’ ουσίαν ακόμη μία όψη της άρνησης της σύγχρονης πραγματικότητας.
Πηγή: afteroffice.gr