Του Σπύρου Μουρελάτου
Σπανίζει στις διεθνείς σχέσεις και εν γένει στην πολιτική η συνθήκη, κατά την οποία το αναμενόμενο…επαληθεύεται.
Το τετ α τετ Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες εμπίπτει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία.
Το Μέγαρο Μαξίμου είχε διαβάσει σωστά το διεθνές περιβάλλον και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τις προηγούμενες εβδομάδες, όταν…στοιχημάτιζε πως η συνάντηση των δύο ηγετών θα επιβεβαίωνε την τάση προς αποκλιμάκωση, που γίνεται mainstream εσχάτως στα ελληνοτουρκικά.
Το 50λεπτο της τρίτης κατά σειρά συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν από τον Σεπτέμβριο του 2019 και εντεύθεν, πράγματι. δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα δύο ραντεβού τους.
Και αυτό γιατί, όπως μεταφέρεται από αρμόδιες πηγές, οι δύο πλευρές δεσμεύθηκαν να εργαστούν προς την κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης της έντασης. Δηλαδή, η Τουρκία, η οποία από τον Μάρτιο του 2020 ανατροφοδοτούσε με ευλαβική συνέπεια την κλιμάκωση σε Έβρο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι χαώδεις διαφορές ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία δεν εξαφανίστηκαν διά μαγείας, επειδή η διεθνής συγκυρία μοιάζει να μην ευνοεί λεονταρισμούς και ανέξοδη επιθετικότητα.
Ούτε κάποιος εχέφρων παρατηρητής μπορεί να προεξοφλήσει, χωρίς να μετατραπεί σε περίγελο από τους συναδέλφους του ότι δεν θα υπάρξουν στο μέλλον εκρηκτικές στιγμές ανάμεσα στις δύο χώρες.
Ωστόσο, ακόμη και η συζήτηση μεταξύ των ηγετών του ΝΑΤΟ ότι επιφυλάσσονται δυσάρεστες εκπλήξεις για κράτος – μέλος της Συμμαχίας, που προκαλεί σύμμαχο χώρα, κάτι, που αποτυπώθηκε και στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου μαρτυρά πως η Συμμαχία δεν είναι διατεθειμένη να…κάνει πλέον τα στραβά μάτια στα τουρκικά…ήξεις – αφήξεις.
Ο…άλλος Ερντογάν
Ένας άλλος – σε σχέση με όσα διακήρυττε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο – Ερντογάν εμφανίστηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.
Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση, κατά τον θυμόσοφο λαό.
Δεν ήταν μόνον ο θερμός, γεμάτος χαμόγελα χαιρετισμός με τον άσπονδο εχθρό του πρόσφατου παρελθόντος, Εμανουέλ Μακρόν. Άλλωστε, δεν έχουν περάσει παρά 6 μήνες από τότε, που ο Τούρκος πρόεδρος αποκαλούσε τον Γάλλο ομόλογο του βάρος για την χώρα του, στην οποία…χρέωνε γενοκτονία ( sic ) σε Ρουάντα και Αλγερία.
Ούτε ο έως και παρεξηγήσιμος – μοιάζει με χειροφίλημα, που παραπέμπει σε σχέση υποτέλειας – χαιρετισμός του με το νέο πλανητάρχη, Joe Biden, ελάχιστες ώρες πριν από το μεταξύ τους τετ α τετ.
Το… «κακό» για τον Τούρκο πρόεδρο…τρίτωσε, όταν σε δηλώσεις του προ της συνάντησης του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη χαρακτήρισε την χώρα μας…σύμμαχο, υπογραμμίζοντας ότι «η επανέναρξη του Ελληνο-τουρκικού διαλόγου υπηρετεί τη σταθερότητα και την ευημερία στην ευρύτερη περιοχή.
Η περίοδος των ευθέων απειλών κατά της Αθήνας, που ποίκιλαν από τη στρατιωτική συντριβή έως και το…ναυάγιο του ελληνικού στόλου στο Αιγαίο φαίνεται πως έχει δώσει την θέση της σε μία νέα εποχή σύνεσης, καταλλαγής και μιας τουρκικής εκδοχής του ρεαλισμού.
Το άγχος Ερντογάν να υποδυθεί το…καλό παιδί του ΝΑΤΟ ήταν κάτι παραπάνω από ευδιάκριτο στις…υπερωρίες του Τούρκου ηγέτη πριν και μετά τις εργασίες της Συνόδου.
Το μήνυμα από το μπαράζ επαφών του με Μακρόν, Μέρκελ, Τζόνσον και Ρούτε, που είχε μεταξύ άλλων αποδέκτη και τον Αμερικανό πρόεδρο, Τζο Μπάιντεν, ήταν στο πλαίσιο του γενικότερου lifting της εικόνας του και αποσκοπούσε να πείσει πως η Τουρκία…μιλά την ίδια γλώσσα με τους εταίρους της στο ευρωπαικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Το εάν η τουρκική στροφή είναι…εποχιακή ή θα αποκτήσει μονιμότερο χαρακτήρα θα φανεί στα προσεχώς…
Πηγή: afteroffice.gr